Rozwój

I okres - podejście reaktywne

Odznacza się doraźną reakcją na zaistnienie usterki dopiero po jej wystąpieniu. Było uznawane za jedyne słuszne podejście w czasach sprzed II wojny światowej. Przekonanie to uzasadniał niski poziom skomplikowania urządzeń i wystarczająca ilość siły roboczej do utrzymania płynności produkcji nawet w przypadku awarii.

II okres - podejście prewencyjne

Oparte na planowaniu remontów zapobiegawczych po określonym czasie użytkowania lub przebiegu urządzenia. Początki podejścia prewencyjnego sięgają lat 40 XX wieku. Podczas II wojny światowej nastąpił znaczny spadek siły roboczej, który zaowocował wzrostem znaczenia mechanizacji. Pociągnęło to za sobą zwiększenie poziomu skomplikowania urządzeń. Znaczenie zapobiegania awariom stawało się coraz wyraźniejsze.

III okres - podejście prognostyczne (proaktywne)

Stawiające za cel zapobieganie awariom i uszkodzeniom poprzez przeprowadzanie inspekcji zapobiegawczych, monitorowanie stanu technicznego oraz udział operatorów urządzeń. Zaczęto je stosować w latach 70 XX wieku. Znaczenie podejścia prognostycznego wzrasta do dnia dzisiejszego. Coraz częściej oprócz samych komórek UR stosuje się dodatkowo systemy informatyczne klasy EAM-CMMS.